Sowieckie władze w 1958 r. zadecydowały, by na lewym brzegu Zachodniej Dźwiny wybudować rafinerię, wokół której z biegiem czasu powstało 100-tysięczne miasto.
7 czerwca 1958 r. pomiędzy wsiami Słabada i Nowy Dwor w obwodzie witebskim na wschodzie Białorusi stanęły pierwsze namioty budowniczych. W pracach uczestniczyli też komsomolcy zwiezieni z całego ZSRR. Rafineria jest połączona z ropociągiem „Przyjaźń” i przerabia głównie rosyjską ropę – eksportując paliwo za granicę.
Miejscowość w 1963 r. otrzymała prawa miejskie i nazwę Nowopołock z racji nieodległego położenia od Połocka – jednego z najstarszych miast Białorusi.
– Przez te lata niewielkie młodzieżowe osiedle dzięki skrupulatnej i sumiennej pracy mieszkańców przekształciło się w duże centrum przemysłowe dysponujące ogromnym ekonomicznym i intelektualnym potencjałem – Alaksandr Łukaszenka winszował dziś listownie nowopołocczanom. – Jego historia wpisana jest w biografię niezależnej Białorusi – dodał.
W latach 70 planowano, by Nowopołock i Połock połączyć tramwajem, jednak planom przeszkodził upadek ZSRR. Obecnie w aglomeracji składającej się z dwóch miast mieszka ok. 200 mieszkańców. W Polsce miastem partnerskim stolicy białoruskich nafciarzy jest Płock – siedziba rafinerii Orlen.
Rówieśnikiem Nowopołocka jest znajdujący się w obwodzie mińskim 100-tysięczny Salihorsk, w którym wydobywa się sole potasowe używane do produkcji nawozów.
Jb/ belsat.eu
