Вось вайсковы парад – рэч сурʼёзная. Тут не паспрачаешся. Ёсць толькі, напэўна, сумнеў у чыноўнікаў, што далёка не ўсе грамадзяне Беларусі прачулі момант «святасці». Таму і ўключыўся адміністрацыйны рэсурс. Для саміх чыноўнікаў гэта як лакмусавая паперка, як праверка на вашывасць. Не пабаяўся, наведаў усе імпрэзы – чакай карʼернага росту. Ці як мінімум спі спакойна. А вось са звычайнымі грамадзянамі ўсё складаней. Настроі ў грамадстве не самыя пазітыўныя. І нават першакласнік ведае, што цяпер варта пазбягаць натоўпаў людзей. І нават калі не сумнявацца ў словах Аляксандра Лукашэнкі, што нікога «цягнуць на гэтае мерапрыемства» не будуць, то як забяспечыць тыя «тысячы і тысячы людзей»? Тым больш, што і колькасць гэтых «тысячаў» ужо намаляваная ў межах адзінаццаці. Трэба запоўніць трыбуны!
Сілавікі, БРСМ, студэнты, «Белая Русь», кампартыя – ёсць жа рэсурсы, якія змогуць забяспечыць яўку мас! Навошта тады тэлефануюць перахварэлым? Навошта гэтыя смешныя і недарэчныя заявы «апазіцыянера» Гайдукевіча пра нямецкіх дэпутатаў і бізнесоўцаў? Навошта тады гучныя заявы міністра
Hавiны
У Менску на парад запрашаюць перахварэлых на каронавірус
2020.05.06 19:08
Навошта наагул гэтая пампезнасць у абставінах, мякка кажучы, не зусім прымальных? Што мы хочам даказаць усяму свету? Ці, можа, Пуціну нос выцерці? Не забаяліся пацаны! А можа, сапраўды людзям патрэбная нейкая цацка, якая дазволіць забыць пра ўсе праблемы, вярнуцца ў былыя часы? Але ж мы жывём не ў Паўночнай Карэі, дзе парады – гэта амаль штодзённая бытавуха. Не настолькі ў нас мілітарызаванае грамадства, каб падняць народны дух і бадзёрасць плявузганнем жалезных гусеніц па асфальце!
Асабіста я лічу 9 траўня святам. Святам перамогі над нацызмам. Не зважаючы на тое, што сталінізм працягнуў сваё крывавае шэсце па нашых землях, адна пачвара была знішчаная. І асабіста мне не патрэбныя ні міністры, ні парады, ні саладухі, каб памятаць. Пакладу кветкі і сціпла памаўчу над магілкаю дзеда-франтавіка. Яму таксама не падабаліся ўсе гэтыя парады. Дзед рэдка надзяваў усе медалі, бо большасць з іх лічыў цацкамі. Акрамя тых чатырох, якія атрымаў на фронце. Пра вайну распавядаць не любіў, чым уводзіў мяне, тады яшчэ падшпарка, у ступар і расчараванне. Толькі сёння я разумею іранічную дзедаву фразу: «Хто з гэтых ветэранаў нюхаў порах на перадавой?» А ён нюхаў. Усяго тры месяцы за паўтара года. Бо два раненні, дзве кантузіі. Усё больш па шпіталях праляжаў. Гэты пах вайны гэтак і застаўся з ім на ўсё жыццё… І скупыя слёзы, якія я, малы, часам бачыў на ягоным твары 9 траўня, мне значна бліжэйшыя за ўсе вашыя «святыя» канцэрты і парады, таварыш міністр!
Аляксандр Дзянісаў belsat.eu
