У цэнтры Менску, на пешаходнай вуліцы – гэта значыць, там, дзе ва ўсім свеце гуляюць вандроўныя музыканты і выступаюць цыркачы-аматары – затрымалі зорак беларускай сцэны. Лявона Вольскага, Змітра Вайцюшкевіча, Ігара Варашкевіча і Паўла Аракеляна. Ну, прыкладна, як калі б вырашыў сабрацца першы склад «Машыны часу», а іх не ў меру запаленыя ўнутраныя органы, так бы мовіць, «замялі».
Хаця – куды там «Машыне»! Для суверэннай Беларусі гэта не «Машына», а, лічы, «бітлы». Вось іх і замялі. Для высьвятленьня асобаў.
Нявысветленыя асобы беларускай музыкі спакойна пагрузіліся ў чорны мікрааўтобус з таніраваным шклом, і, як зазначае БелаПАН, дадзены сродак перамяшчэння накіраваўся па вуліцы Рэвалюцыйнай у бок Плошчы Свабоды.
Гарадская тапаніміка, такім чынам, дадала сюррэалізму ў і без таго дзікую карціну. Яшчэ цікавей было б, хіба што, каб у Цэнтральны РАУС беларускай сталіцы прыбыў асабіста міністр Шуневіч. Каб пазнаёміцца з нявысветленымі асобамі, зняць з іх адбіткі пальцаў і ўзяць аўтографы аб тым, што прэтэнзій да міліцыі яны не маюць і пятлю на шыю помніка гарадавому і яго сабачцы накідваць не будуць.
Уласна кажучы, гэта быў ужо другі дзень сюррэалізму, прымеркаваны і да выставы работ Сальвадора Далі ў Нацыянальным Мастацкім Музеі, і да Дня Волі. Таму што першы дзень прымусіў мяне ўспомніць пра іншае. Аб снежаньскім «хапуне» 2010 году.
Не, барані божа, я не пра колькасць схопленых! Сягоння часы крыху менш людажэрскія, і вяртацца ў той сцюдзёны снежань сама ўлада не занадта хоча. Я пра манеры.
Калі мяне і маіх калегаў па штабу Някляева, уключаючы нашага папярэдне збітага людзьмі ў цывільным кандыдата, павезлі ў пэўным кірунку, нашым блізкім не сказалі, куды нас вязуць. І калі жонкі пайшлі даведацца, дзе менавіта сядзяць іх мужы, то пачулі:
– Іх там няма.
Гэта значыць, нас «не было» ні ў КДБ, ні ў МУС. Толькі ўзняты бліжэй да аўторка міжнародны скандал вымусіў улады сказаць, што выкраданне Някляева з дзяржаўнай бальніцы, куды яго даставіла дзяржаўная служба хуткай медыцынскай дапамогі, аказваецца, было ўсяго толькі затрыманнем.
24 сакавіка 2019 года, увечары, сапраўды гэтак жа «усяго толькі затрымалі» Змітра Дашкевіча.
Дашкевіч – чалавек дасведчаны, яму да затрыманняў не прывыкаць. Але ў яго двое дзяцей, а жонка, Наста, рыхтуецца нарадзіць трэцяга. І ёй не сказалі, хто і куды вязе мужа. Яна, вядома, разумніца, сама здагадалася, але пажадана было б ведаць напэўна. Каб не хвалявацца.
Хлопцы, а што вашыя жонкі сказалі б, будучы цяжарнымі, калі б вас павезлі невядомыя людзі ў цывільным у невядомым накірунку? Што сказала б нявестка міністра Шуневіча, калі б ёй сказалі, што яе свёкра выкралі? А ў Насты Дашкевіч былі ўсе падставы думаць менавіта так. Да дзесяці гадзін вечара, пакуль ёй не адказалі нарэшце, што яе верны і законны муж сядзіць на Акрэсціна.
Наогул-то за гэтыя гадзіны з цяжарнай жанчынай многае магло здарыцца. Хто адказваў бы? Міністр Шуневіч і яго падабаронныя? Думаю, адхрысціліся б.
Я не заклікаю беларускіх заканадаўцаў пракантраляваць на прадмет законнасці дзеянні беларускай міліцыі. Па-першае, такіх паўнамоцтваў у іх няма; па-другое, законы пад гэтыя выпадкі падагнаныя. Але адну норму ўнесці ў закон было б пажадана. Гэта аб неадкладным афіцыйным паведамленні сям’і затрыманага аб затрыманні. Ёсць у ведамстве службовы тэлефон? Ёсць. Вось па ім дзяжурны ў межах пятнаццаці хвілін і апавяшчае спадарыню, скажам, Дашкевіч:
– Анастасія Уладзіміраўна, ваш муж у нас, у Цэнтральным (напрыклад) РАУС г. Мінска, пад абаронай закону. Не хвалюйцеся, калі ласка. Ён усё яшчэ жывы і нават асоба яго пры затрыманьні не пацярпела.
Гэта ж проста, праўда? І гэтага патрабуе элементарная чалавечнасць.
Аляксандр Фядута/АА belsat.eu
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
