Мастак Аляксей Кузьміч уварваўся ў беларускі сегмент інтэрнэту, нягледзячы на ціхі супраціў людзей, якія мала цікавяцца сучасным беларускім мастацтвам. Шчыра кажучы, я пра яго пачуў упершыню (пра бацьку чуў). І ўбачыў яго працу ўпершыню (працы бацькі – тых самых «беларускіх мадоннаў» – бачыў).
Праўда, не тую працу, што вісела на выставе, куды Кузьміч-сын прыйшоў у касцюме Адама, а сам гэты касцюм, для разнастайнасці упрыгожаны таблічкай з надпісам «Міністэрства культуры». Практычна голы. Толькі «Міністэрства культуры» для надзейнасці ўмацаванае таблеткай віягры.
Будзь аўтар дамай, усё ўжылі б тэрмін «нагая». Але тут – мужчына. Голы. Хоць і добра выглядае. Я б так выйсці на людзі не рызыкнуў. Не той узрост, не тыя параметры.
Ужо цяпер можна сказаць, што Аляксей Кузьміч стаў галоўным ньюсмейкерам Беларусі – прынамсі, да канца тыдня. То бок, незразумела, што павінен вымавіць зашпілены на ўсе гузікі прэзідэнцкага касцюма Аляксандр Лукашэнка, каб перабіць эфект ад з’явы Аляксея Кузьміча. Думаю, толькі заява аб уступленні Беларусі ў NATO або аб выхадзе з Саюзнай дзяржавы забяспечыла б гэтак гучны эфект. Ці, наадварот, аб канчатковым уваходжанні ў яе. Але Саюзнай дзяржаве, падобна, у адрозненне ад Аляксея Кузьміча, ніякая віягра не дапаможа ўтрымаць таблічку на цяперашнім высокім узроўні.
Зразумела, прачытаўшы гэтую навіну, міжволі ўспамінаеш пра расяяніна Пятра Паўленскага, які рэгулярна ладзіць гэтак жа шакуючыя мастацтвазнаўцаў акцыі – у прыватнасці, з прыбіваннем самога сябе (ох, нават унутры пахаладзела пры адной думцы пра гэта…) да бруку ў знак пратэсту супраць чаго-небудзь. Але Паўленскі нават вонкава пакідаў дзіўнае ўражанне. Кузьміч ж відавочна прадэманстраваў сур’ёзную вытрымку, моцную нервовую сістэму і наяўнасць прадуманага плана. Своечасова прыйшоў, своечасова сышоў, без членашкодніцтва і, уласна кажучы, без асаблівых наступстваў. Будзем спадзявацца, што яго не абвінавацяць у хуліганстве.
Але, ведаеце, мяне зацікавіла яго творчасць. Не, не падумайце чаго-небудзь, што не ўкладаецца ў маральную парадыгму Паўла Севярынца. Але ні адзін рэпарцёр, які знаходзіўся на выставе, куды прыйшоў спадар Кузьміч, узброены фотаапаратам або відэакамерай, не паказаў нам тыя самыя карціны, у знак пратэсту супраць цэнзуры якіх, уласна кажучы, гэта з’ява народу і была зладжаная. Целасклад аўтара паказалі, а самі карціны не. Такі пабочны эфект зробленай Аляксеем Кузьмічом PR-акцыі.
І вось чым гэта адрозніваецца ад палітыкі, патлумачце мне? Можна прачытаць падрыхтаваную табе спічрайтэрамі прамову, поўную мудрых фраз і канцэптуальных прапановаў. Але варта адарвацца ад паперы – табе не тое што фігавы лісток або ведамасная таблічка – сам Макей не дапаможа табе захаваць рэпутацыю на належным узроўні. Панесла цябе? Вось гэта і будуць цытаваць. Таму што без паперы ты – голы, а значыць, сапраўдны.
Уласна кажучы, гэта і ёсць – сапраўдная веліч. Стаяць голым, без ценю збянтэжанасці на твары, выклікаючы ўсеагульную ўвагу. Нават без цвікоў, як у выпадку з Паўленскім, можна абысціся. І ніхто табе не адважыцца зрабіць заўвагі. Таму што мы жывем у краіне, дзе голы – заўсёды кароль!
Аляксандр Фядута/ІР belsat.eu
Рэдакцыя можа не падзяляць меркавання аўтара.
